Getuigenis

Om het groenafval weg te werken, hebben we al een 10-tal jaar kippen in de tuin. Eenmaal de oudste kinderen groter werden, zijn er veel cakes gebakken, en maakte mijn vrouw elke week wel een quiche. Buren, collega’s en familie kregen ook regelmatig een bakje eitjes.

Onze jongste, die 6 jaar jong is, kreeg haar eerste aanval op haar anderhalf jaar. Ze had nooit last van diarree en een enkele keer wat uitslag op haar rug. Ze hoestte ‘s morgens een paar keer raar toen ze naar de onthaalmoeder werd gebracht. Mijn vrouw belde ‘s middags nog naar de onthaalmoeder omdat ze de kuch niet kon thuisbrengen.

Toen ze ‘s avonds thuiskwam vertelde oma, die die dag de kinderen opving, dat onze jongste erg moe was en al sliep. Omdat mijn vrouw de rare hoest niet van zich af kon zetten, ging ze direct kijken en vond onze jongste die nauwelijks adem kon halen, in het bedje. Van de huisarts werd ze snel doorverwezen naar de kinderarts, en ‘s avonds en ‘s nachts werd er elke 2 uur cortisone via de aerosol gegeven. Na testen bleek een melkeiwitallergie en een wit van ei allergie aan de oorzaak te liggen. De onthaalmoeder en de familie werd ingelicht, maar regelmatig vonden we koekjes met melk in de handen van onze peuter omdat die zelf in de koekjeskast raakte zonder dat een volwassene het zag. Toen ze naar school ging, werd de juf ingelicht, maar bleek snel dat er meer obstakels waren. Koekjes werden door de kleuters doorgegeven aan elkaar, en ik vond papiertjes van koekjes in de boekentas die zij niet mocht eten. Onze kleuter regelmatig waarschuwen had weinig effect, want naast die ene aanval bleef erger uit. Terwijl de groteren wel warm aten op school, kon dat voor de kleinste niet: de gerechten bestonden vaak uit gehaktbereidingen (worst, fricassee, koninginnenhapje, balletjes, bolognaise) of melksausen. Zelf moesten we van de meeste gerechten de ingrediëntenlijsten kennen en de lijst van het warme eten op school daarop nakijken. Een allergeenlijst bestaat niet, en toen ik informeerde of er allergeenvrije voeding was, werd mij verteld dat dit voedsel in de gemeente ook naar de OCMW rusthuizen of bejaarden ging en er geen alternatieven waren.

Op de speelpleinen, die geboekt en betaald waren voor we de allergie ontdekten, was er geen enkele marge voor controle: noch navraag over de gebruikte ingrediënten, noch over de inhoud van het lunchpakket dat op vrijdag werd voorzien. Niemand kon vertellen (of wilde nagaan) of er charcuterie met ei of melk zou zijn, en moest ik zelf maar eigen boterhammen voorzien. Terugbetaling van het middageten kon niet, en al die uitzonderingen maken was uit den boze. Voor die prijs konden ze dit trouwens niet leveren. Het was duidelijk dat diegene die ons dit zei, nog nooit een allergisch kind had gezien of meegemaakt. We waren geschokt en hadden serieuze twijfels of ons kind daar wel veilig was.

Omdat de allergie van wit van ei geëvolueerd is naar ook eigeel, en de ademhalingsproblemen sterk verergerd zijn, neem ik nu geen enkel risico meer: mijn kind krijgt steeds haar eigen eten mee. Ik bak zelf de cake voor het verjaardagsfeest of geef apart alternatieven mee (die van kleur of vorm duidelijk verschillen) aan mijn kind met een duidelijke briefing aan haarzelf en aan de juf erover . Zo heeft de juf voor haar steeds een pak rijstkoeken in de kast staan : als andere kids cake meebrengen, heeft zij haar rijstkoek. Misschien is het omdat ze zich niets anders herinnert (ze ging nog naar de onthaalmoeder toen het startte) dat ze dit zonder meer aanvaardt. Ze herinnert zich de laatste aanvallen maar al te goed om te weten dat eens ‘een koekje of een cakeje eten’ weer dat verstikte gevoel brengen.

Sinds die allergie maken we vrijwel alles zelf : brood, cake, koekjes, cocktailsaus …Met ei vervanger of eiwitvervangers uit de apotheek en sojaroom of –melk heeft alles weliswaar een andere smaak. Ook het bereid gemengd gehakt hebben we vervangen door kippegehakt, met een beduidend andere smaak. Op dagen dat onze jongste elders gaat spelen of slapen, zondigen we op vraag van de andere kinderen met gehakt met ei, lasagne met melk, verse pasta met eieren, een omelet of een quiche.

Het ergste was dat we op een avond onze jongste aan de schoolpoort vonden met een nieuwe aanval. In de studie had geen enkele juf de link gelegd met de allergie, ze dachten over een hoest, want er waren zoveel kinderen ziek. Onze jongste was in paniek en was het niet zonder de alertheid van de oudere zus geweest en het toeval dat die dag mijn vrouw vroeger stopte met werken zodat ze de kinderen sneller ging ophalen dan gepland, anders was de nieuwe cortisonekuur te laat geweest. De ademhalingsproblemen waren zo sterk dat onze jongste tijdens de rit naar de dokter af en toe flauwviel. Die avond konden we niet geloven dat op school niemand het verschil tussen een gewone hoest en een ademhalingsprobleem zag!

De communicatie naar de school toe werd erg belangrijk. Niet enkel de juf werd geïnformeerd, we lieten onze brief en een overzicht van producten met ei ophangen in de leraarskamer. Elke begin van het schooljaar krijgt de meester of juf een brief met de symptomen, de oorzaken en waarom enkel de door ons meegegeven producten kunnen en uitwisseling van koekjes met anderen niet kan.

Ons leven is er meer dan we dachten door veranderd: eten kiezen ging niet meer over genieten maar over oppassen, het verplichte zelf maken bracht tijdens de werkweek extra tijdsdruk (of avond koken en opwarmen) met zich mee.

Ook sociaal blijft het een uitdaging iedereen voldoende duidelijk te maken dat de gevolgen niet gaan over wat diarree of huiduitslag , maar fataal kunnen zijn. Gaan de kinderen mee eten naar een bevriend koppel, blijven we steeds herhalen wat kan en niet. Het is opvallend hoe erg intelligente mensen, soms pas laat beseffen dat verse pasta met eieren gemaakt is. Ook grootouders klagen ‘dat die allergie maar snel over is,’ omdat het blijkbaar vermoeiend is ingrediëntenlijsten te lezen en gewoontes te veranderen.

Ik ga steeds mee naar een verjaardagsfeest en informeer de ouders van het reële stikgevaar. Mijn kind heeft steeds een ventolin puf in de boekentas, in de rugzak op uitstap, in de zwemzak. De allergie heeft nu bijna een jaar zijn gezicht niet meer laten zien, maar weg is ze nog niet.

Wouter, papa van Ella